Zondag 17 november 2013

Zondag 17 november 2013

 

Het afscheid gisteravond was een heleboel mensen zwaar gevallen en ondanks de voorzichtige plannen om dit toch vooral niet de laatste keer te laten zijn en bijvoorbeeld in 2015 nog één keer naar Nederland te komen voor het vieren van 70 jaar bevrijding, is het maar de vraag of iedereen dat dan ook nog op kan brengen.

In Burford moesten we ons in ieder geval gaan opmaken voor het afscheid van Reynold en Cathy en het minste wat we nog voor hen konden doen was spelen in hun kerk. Dat betekende helaas wel dat het een behoorlijk kort nachtje werd, maar ach…de vers gebakken croissantjes bij het ontbijt vergoedden een hoop!

 

Niet helemaal zeker van wat er nu precies van ons verwacht werd besloten we maar gewoon voor in de kerk te gaan zitten, zodat we zo het podium op konden als we zouden moeten spelen. Het welkom was zo mogelijk nog hartelijker dan ruim een week geleden en al snel bleek er een flink aantal mensen aanwezig te zijn die toen ook op het concert waren geweest. Canadese mensen zijn, althans dat is inmiddels onze ervaring, ontzettend gul met hun complimenten en in tegenstelling tot Nederlands publiek komen ze dat bovendien, over het algemeen ook persoonlijk vertellen. Ze wachten zelfs netjes op hun beurt, iedereen volop de gelegenheid gevend een praatje met je te maken en je te bedanken voor de mooie avond etc. etc.

 

 

 

 

 

 

Vandaag kwamen ze zelfs al voor de dienst langs om te vertellen hoe leuk ze het vonden dat we er weer waren en dat ze zo ontzettend hadden genoten vorige week, kun je je een warmer welkom voorstellen?

We zouden tijdens de dienst Groot is Uw Trouw spelen, vervolgens tijdens de collecte de Canon en na afloop nog twee deeltjes uit Farkas, maar men was duidelijk niet van plan daar genoegen mee te nemen… Het collecteren was binnen twee minuten afgerond en tijdens een collecte zal het zelden zo stil zijn geweest, want iedereen zat zo ongeveer ademloos te luisteren. Een daverend applaus volgde en dat bracht de predikant blijkbaar op een idee: “willen jullie niet ook nog iets horen?” was de, in dit geval bijna retorische vraag, die werd beantwoord met een instemmend “yeah!” en nog meer applaus…

Farkas dus meteen maar en ook dat werd duidelijk gewaardeerd. Ondanks het applaus besloot de predikant nu toch eerst de dienst maar te beëindigen, maar daarna was het dan ook meteen weer raak: “Jullie spelen toch zeker nog wel wat?”, iets dat de mensen in de kerk duidelijk een goed idee vonden en ja, zeg dan maar eens nee.. zeker als je in de glunderende en trotse gezichten van Cathy en Reynold zit te kijken.

En dus speelden we nog vrolijk even door, totdat we het wel genoeg vonden: we moesten tenslotte een vliegtuig halen! Dat iedereen onze bijdrage enorm op prijs had gesteld was dit keer wel heel duidelijk, want nagenoeg iedereen in de kerk kwam even langs om een hand te geven, te vertellen hoe ze hadden genoten en ons een goeie reis naar huis te wensen, terwijl ook de CD’s nog flink werden verkocht.

 

 

 

 

 

 

Ondertussen had Henk een dame ontdekt die tijdens haar schooltijd de French Horn had bespeeld en eigenlijk wel wilde weten of ze dat inderdaad nooit zou verleren....

Na een paar woeste kreten en wat uitleg over de mogelijkheden van een dubbele hoorn bleek al snel dat er nog genoeg geluid uit kwam...  

 

 

Een dame van de kerk kwam nog maar eens duidelijk maken dat we vrienden hadden gemaakt en dat ze door de verhalen van Cathy en Reynold het gevoel had ons ook persoonlijk te kennen. We moesten toch vooral snel terug komen en ze benadrukte nog maar eens dat onderdak nooit een probleem zou zijn omdat we echt overal meer dan welkom zijn!

 

En zo eindigde onze optredens in Canada zoals ze waren begonnen; omgeven door een enorme warmte en gastvrijheid, meer dan ooit duidelijk makend dat de band tussen Canada  en Nederland een heel bijzondere is. Iedereen die een concerttour naar dit prachtige land heeft gemaakt zal dat waarschijnlijk kunnen beamen, wat het misschien nog wel bijzonderder  maakt.

Reynold besloot nog even een rondje Burford te doen en ons de bezienswaardigheden van zijn dorp te laten zien. Daarna snel de koffers inpakken want tijdens de lunch zouden we gezelschap krijgen van alle kinderen en kleinkinderen van Cathy en Reynold. Die lunch was overigens weer een duidelijk bewijs van de kookkunsten van Cathy, wat Frank deed verzuchtten dat het de komende week wel weer effies wennen zou zijn met gewoon een boterhammetje kaas of zo.

 

 

 

 

 

 

 

Pieter verzuchtte dat de tekst op de plaque in zijn geval ook best letterlijk kon worden genomen, omdat het ‘allow you to grow' gedeelte ongetwijfeld een kilo of vier van toepassing zou zijn. Wij konden dat alleen maar beamen, want met name de steak zat nog vers in het geheugen…net als alle andere maaltijden die ze tussen al haar werkzaamheden door nog even vlug voor ons had klaargemaakt… Een bijzondere vrouw, dat is het!

 

 

 

 

 

 

 

Kleis en Mary Jane kwamen nog even de auto omruilen zodat alle koffers weer mee terug naar Holand konden en dus moest er weer even geposeerd worden, waarna ook zij uiteraard uitgezwaaid moesten worden...

 

 

 

Reynold zou ons naar het vliegveld brengen, maar met alle koffers was er geen ruimte voor Cathy en dus moesten we thuis al afscheid van haar nemen. Voorbereid op een hoop nattigheid hadden we de nodige opmerkingen al paraat om het toch vooral maar zo makkelijk mogelijk voor haar te maken, want dat er een bijzondere vriendschap was ontstaan was overduidelijk. Nu beperkt Canadees afscheid nemen zich normaal gesproken tot stevig,  afhankelijk van de graad van vriendschap uitlopend naar plat geperst wordend geknuffel, maar ja, Hollanders zoenen nu eenmaal…. Drie keer zelfs en dat geeft aan beide kanten toch meestal de nodige verwarring. Maar niet met Cathy… die werd geknuffeld én gezoend en hield het, geheel volgens de verwachting niet droog.

 

Uitgezwaaid door de hele familie vertrokken we voor de laatste keer uit Burford, op weg naar Pearon International Airport – Toronto.

 

Uiteraard was er weer sprake van overgewicht, maar daar gaat men in Canada toch wat makkelijker mee om…

Hoeveel koffers heeft u? vroeg de alleraardigste dame achter de balie. We zijn met z’n vijven en we hebben er allemaal één…
Ooooh…. Dan kijken we toch gewoon even of we gemiddeld genomen een beetje uit komen…
Kijk, dat noemen wij nou de praktische aanpak!

Nog even een biertje en een beetje shoppen en dan toch maar richting de gate. Zonder al te grote problemen kwamen we door de security check, hoewel Ferdinand zijn hele tas weer binnenstebuiten moest keren. Op de één of andere manier ziet een klarinet in X-ray er blijkbaar heel verdacht en gevaarlijk uit…of zou het toch de combinatie met Ferdinand zijn?!

Groot alarm zorgde ervoor dat ook ik niet aan een nader onderzoek ontkwam, maar ach, dat gebeurt nu eenmaal zo af en toe…

Armpjes wijd, omhoog, omdraaien… jaja, we weten het inmiddels al redelijk goed…. Geen probleem… tuurlijk……HUH!?!?!?!?  Hoor ik dat nou goed?????? Vraag ze nou of ze in mijn kuiten mag knijpen???? Ook Pieter, die het op afstand allemaal geamuseerd gadesloeg, had duidelijk zijn bedenkingen en vroeg zich hard op af waar dat goed voor was?? Maar ach, als zij daar gelukkig van wordt knijpt ze maar een eind weg…

Op weg naar het vliegtuig viel het dan toch eindelijk een oplettende stewardess op dat ik, omhangen met tassen, een koffer op wieltjes en een fagot,  het maximale aantal van twee stuks handbagage wellicht iets overschreed... “Mevrouw? Reist u met een groep?” Onmiddellijk onraad ruikend riep ik kreunend en steunend terug dat die groep verder alleen uit mannen bestond en dat zij één keer mocht raden wie er dus met alle handbagage moest zeulen…. Vol begrip glimlachte ze en zei, één en al meeleven: I know! It’s always the same eh?! Loopt u maar verder en sterkte!  

…zulke lieve en meelevende mensen hier in Canada! J

In het vliegtuig bleek het lang niet vol te zitten en dus kropen Frank en Ferdinand vlug op een prachtig plekje… zo’n plekje waar we gisteren nog 30 euro voor moesten betalen?! En dus de hoogste tijd om ons lichte ongenoegen over de plotselinge geldklopperij van KLM te uiten… Ook de stewardessen snapten niks van het raam/gangpadstoel verhaal en vroegen of we een formele klacht wilden indienen. Tuuuuuuurlijk….wij zijn tenslotte ook de beroerdste niet!

Vreemd genoeg had het deze vlucht al klachten geregend over van alles en nog wat, maar dat had niks met de cabin-crew te maken, want ook deze dames waren buitengewoon gezellig en nieuwsgierig naar wat we dan precies gedaan hadden daar in Ontario. Dus toen we niet konden vertrekken omdat het tanken behoorlijk problematisch verliep hadden we in ieder geval stof tot praten!

Omdat we een stevige, gunstige staartwind hadden zou de reis maar amper 6 uur gaan duren en dat kwam in dit geval dus heel goed uit, want we uiteindelijk vertrokken we met een vertraging van bijna 50 minuten uit Toronto. Hopelijk zitten de tanks nu wel goed vol en komen we zonder problemen en keurig op schema aan in Amsterdam....