Donderdag 14 november 2013
Het schema van deze Special Friendship Tour is met zeven
concerten en nog twee extra optredens zonder The Ambassadors best vol en laat
weinig ruimte voor andere dingen. De kans op uitslapen werd vanochtend dan ook
door iedereen volledig benut en zo zaten we om 12 uur eindelijk compleet aan de
tafel voor een behoorlijke luie brunch.
Rond 4 uur zouden we richting Hamilton vertrekken zodat we
tijd hadden om te stoppen bij Lime Ridge Mall. Hier zouden de jongens op
truienjacht kunnen gaan, terwijl we ondertussen Cinnabons konden halen, want
Cathy en ik vonden dat je toch minstens één keer een Cinnabon moet hebben
geproefd! 
“You’ve got exactly 24 minutes” sprak Reynold ongelooflijk streng, duidelijk niet van plan om weer te laat te komen. En dus liep iedereen in gestrekt draf op het winkelcentrum af, om net voor de ingang te worden aangesproken door een man die vroeg of iemand zijn mobiel bij zich had? Er bleek een man op de grond te liggen en 911 moest worden gebeld. Ferdinand en Cathy renden onmiddellijk op de man af, terwijl wij de tandartspraktijk in renden en om dekens vroegen terwijl iemand ondertussen ging bellen.
Vlakbij de man stond een auto geparkeerd waarvan het rechter voorportier openstond. In de auto zat een schattig oud vrouwtje, super kien met een ontzettend grappig accent. Op mijn vraag of de man die op de grond lag haar man was, antwoordde ze “Hij ging mijn rolstoel in de achterbak leggen…ligt hij op de grond? Wat lig hij daar te doen dan?!?!?!”
Inmiddels was duidelijk dat de man een infarct had gehad en
gelukkig kwam er al heel snel hulp aan. Eerst in de vorm van een enorme
brandweerauto en vervolgens ook nog een ambulance. Ondertussen probeerde het
dametje één van haar zoons te pakken te krijgen, maar dat lukte niet zo één, twee, drie... Ze bleek
Slowaaks te zijn en was echt een schatje, helemaal niet van slag was ze
bovendien nog zo slim om om de sleutels van de auto te vragen, want die had
haar man nog bij zich en anders kon er straks niemand meer in de auto rijden.
Is het gelukt? vroeg ik het dametje nadat ze het hele
verhaal tegen haar zoon had verteld: “Geen idee zei ze… het was z’n voicemail
en God knows when he listens to that damm thing!?!? “ Ik kreeg onmiddellijk een
visioen van een eenzaam dametje, heel alleen op een parkeerplaats, wachtend op
een niet op komen dagende zoon. De brandweerman snapte gelukkig mijn
bezorgdheid, want ja, wij moesten echt weg voor een concert en konden dus niet
voor haar zorgen. Hij vertelde dat hij de politie zou gaan bellen en dat we ons
geen zorgen zouden hoeven maken. Hij vroeg nog belangstellend wat we precies
voor concert hadden en vond het allemaal wel interessant. Cathy en ik konden
ons ondertussen best voorstellen dat onze brandweerman een plekje op de
Canadese Firemen Calender zou hebben, maar dat even terzijde…
Alles leek gelukkig onder controle en ook de arme man kwam
weer een beetje bij, dus konden we alsnog op zoek naar de Cinnabons, terwijl
Frank en Pieter even langs de winkels renden. Ietsjes over tijd reden we dan
toch verder richting Grimsby en ondanks links en rechts de vluchtstrook
opschietende auto’s die het gerem van voorgangers te laat zagen kwamen we
veilig en ruim op tijd aan.
Het concert van vanavond was in Shalom Manor, de plek waar
we in 2006 onze ‘dress rehearsal’ hadden. Destijds was het de eerste keer dat
we weer kennismaakten met The Ambassadors en was er geen tijd om de
gezamenlijke nummers te repeteren maar dat bleek tijdens het concert geen enkel probleem. Shalom
is meer een verzorgingshuis en om het concert niet te lang te laten duren hadden we een sterk ingekort programma. Dat vonden wij overigens helemaal niet erg, want na afloop was er één van vele afscheidsborrels
georganiseerd… vanavond zelfs twee, maar ook daar hoor je ons niet over klagen!
Aan het publiek de keus of Henk zijn aankondigingen in het
Engels of het Nederlands zou doen, maar daar werden we niet veel wijzer
van.. “In twee talen dan maar” dacht
Henk, hulpvaardig als hij kan zijn… Of
dat door iedereen als zodanig werd ervaren is maar de vraag, want vanaf de eerste
rij werd het concert luidkeels becommentarieerd door twee mannetjes die model
moeten hebben gestaan voor de twee mopperige mannetjes op het muppetbalkon….
“Ze kenne d’r eiguh taal nog geneens” zo klonk het in onvervalst Nederlands…
De Musicals en Oud-Hollandse liedjes werden weer enthousiast
meegezongen en het blijft en aparte ervaring om Canadese mensen vol overgave te
horen zingen dat ze ‘hun Nederland lief hebben’ en ‘Holland willen houwen’. Na
afloop spraken we een dame van 87 die vertelde dat we haar de avond van haar
leven hadden bezorgd. Ze woonde al ruim zestig jaar in Canada en er ging geen
dag voorbij of ze had heimwee: “being able to sing those Nederlandse Liedjes
had just made her day!
Na een dankbaar applaus en veel blije gezichten werd de zaal
omgebouwd zodat we aan afterparty nummer één konden beginnen. Eerst nog even
een officieel staatsieportret van Laura, The Ambassadors en Hi-FIve en van Harold
omgeven door Hi-Fivers. Hij vertelde gisteravond al dat hij met elk concert
weemoediger werd, omdat daarmee het moment van afscheid nemen steeds dichterbij
kwam. Maar, zo vertelde hij, net als zes jaar geleden genoot hij van elke
seconde! Terwijl we opstelden verscheen een compleet leger aan fotografen en
het was lastig kiezen naar welke kant we zouden kijken.
Toen deze party op zijn einde liep werd het tijd voor de volgende en zo reden we naar het huis van Bob en Truus voor party nummer twee.
Na de Canadese wijnproeverij konden we vanavond kennis maken met Canadese bieren en daar zaten best heel lekker tussen!
Het bleef nog lang gezellig, maar om er morgenochtend toch nog een beetje appetijtelijk bij te zitten besloot Reynold ons thuis te gaan brengen…onze persoonlijk waakhond/reisleider en wat niet meer!
Nog even de foto’s en het verslag op het weblog plaatsen en
dan naar bed want morgen moeten we terug naar school!!
.....in Parijs.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten