Vrijdag 8 november 2013
Zoals we gisteren al vertelden verblijven we tijdens deze
tour in het huis van Cathy en Reynold Winter, ontzettend gastvrije en lieve
mensen met een prachtig huis…
Zo verblijven Henk en Pieter in ‘The Blue Room’, ik heb ‘The Brown Room, terwijl Ferdinand en Frank zich ‘The Pink Room’ hebben toegeëigend… of dat nou geheel vrijwillig is verlopen laten we maar even in het midden, feit is dat iedereen heerlijk had geslapen.
Zo verblijven Henk en Pieter in ‘The Blue Room’, ik heb ‘The Brown Room, terwijl Ferdinand en Frank zich ‘The Pink Room’ hebben toegeëigend… of dat nou geheel vrijwillig is verlopen laten we maar even in het midden, feit is dat iedereen heerlijk had geslapen.
Inmiddels had Reynold de koffie klaar en al snel zaten we
gezellig aan de keukentafel voor ons eerste Canadese ontbijt. Arme Reynold kreeg
meteen de vuurdoop want normale Hi5 conversaties verlopen nogal snel en
chaotisch en hoewel de verhalen in het Engels begonnen eindigden ze steevast in
het Nederlands. Ondanks het feit dat Reynold het meeste goed kon volgen voelde
Ferdinand zich toch verplicht om het één en ander te verduidelijken.
Of Reynold dat ook als zodanig heeft ervaren blijft een
vraag… Zelden zal Henk’s “ik ben een digibeet” bijvoorbeeld gevolgd zijn door
een uitleg die, via een analfabeet, een diabeet, een hondenbeet en –tig andere
beten, zou hebben moeten duidelijk maken waar Henk nu eigenlijk precies last
van had?!? Of alle aanvullingen, met bijkomende lachsalvo’s van de overige
Hi5-ers wél verhelderend werkten is eerlijkheidshalve een nog grotere vraag,
maar het was in ieder geval een vrolijke boel!
Het concert van vanavond was op voorhand al uitverkocht en,
zo werd ons verzekerd, iedereen keek enorm uit naar onze komst. Nu bleek dat
meteen al bij aankomst in de kerk, waar de mannen van The Ambassadors in een
soort van erehaag op ons stonden te wachten. Het was een bijzonder warm weerzien en er werd meteen weer
heel wat gekletst en gelachen.
Net als tijdens de eerdere editie hadden we voorafgaand aan
het concert een korte repetitie waarbij de gezamenlijke nummers werden
doorgenomen, gevolgd door een lichte maaltijd…en wat voor maaltijd! De mensen
van Burford hadden zich enorm uitgesloofd en een compleet buffet klaar
gezet…als gastvrijheid in buffetvorm kan worden uitgedrukt, dan was dit
Gastvrijheid met een hele grote G.
Aan The Ambassadors de eer het concert te openen, waarna we
werden geïntroduceerd door Paul, onze chauffeur tijdens de vorige tour.
Na het
Slavenkoor mocht Henk eindelijk zijn Engelse entertaining-skills weer eens van
stal halen in een poging het publiek op zijn geheel eigen wijze van de nodige
achtergrondinformatie over onze stukken te voorzien.
Net als 7 jaar geleden scheen het publiek prima te begrijpen
wat Henk ze wilde vertellen, terwijl wij ons keer op verbaasd afvroegen waar
hij uiteindelijk op uit zou gaan komen…
Zo was tijdens de introductie van de eerste werken van
The
Ambassadors verteld dat de heren tijdens dit concert alleen werken zouden
zingen van componisten die nog in leven zijn.
Nu vroegen ook wij ons tijdens die
woorden wel even af hoe oud meneer Verdi inmiddels eigenlijk was, omdat een van
de gezamenlijke werken zijn Slavenkoor was, maar Henk daarentegen had grote twijfels
en besloot het publiek te raadplegen…
Mocht u de komende dagen nu toch niet echt
iets te doen hebben, dan zou u kunnen overwegen om onze kant op te komen om eens
mee te maken hoe dat dan gaat…. Geloof ons, het is de moeite waard!
Om eerlijk
te zijn is het navertellen van welke introductie dan
ook nagenoeg onmogelijk, maar misschien kunnen we een
klein videootje plaatsen om iets van Henk’s Canadian Magic mee te krijgen…. Hoe
dan ook, de stemming zat er meteen goed in en de toon voor een heerlijk concert
was gezet!
Het tweede blok begon met I got Rythm en ook dat was blijkbaar een
bron van inspiratie voor Henk, die er duidelijk zin in had… Zo begon hij zijn
verhaal met de mededeling dat er in onze versie sprake was van mensen die
duidelijk gevoel voor Rythm moesten hebben, maar dat daarnaast de rol van de
fagot, als motor (‘the engine’, zoals hem vanuit het publiek werd verteld) van
het geheel, toch wel een heel belangrijke was.
Bovendien vond hij het nodig het publiek te wijzen op de
toch best ingewikkelde klarinetpartij aan het einde, waarbij hij zijn zorgen meende te moeten
uiten over de mogelijke uitvoering hiervan (zeker gezien het feit dat Ferdinand
na zijn sabbatical wellicht nog niet in staat zou blijken te zijn deze naar
behoren te kunnen vertolken, maar dat we helaas geen mogelijkheid hadden gehad
dit te controleren?!)
Ferdinand op zijn beurt vond het nodig ‘en plein public’ de
drukverhogende werking van deze woorden te moeten delen, iets dat onmiddellijk
de nodige lachsalvo’s tot gevolg had….
Gelukkig werd er vanuit het publiek ingegrepen met de mededeling: “Let’s start the engine!”, iets dat op ‘the engine’ helaas nou niet bepaald het gewenste effect had. Gelukkig had het publiek daar weer alle begrip voor en lachte maar weer eens lekker mee zodat de start van I Got ditmaal een wel heel vrolijke was!
Na zo’n begin kan het alleen maar goed gaan en helemaal blij
met zijn eigen virtuositeit sprong Ferdinand bij het eerst geklap van zijn
stoel om glunderend het ovationele applaus in ontvangst te nemen, de overige
Hi5ers hiermee zo verbazend dat zij als vastgenageld op hun stoel bleven
zitten…Gelukkig werd er vanuit het publiek ingegrepen met de mededeling: “Let’s start the engine!”, iets dat op ‘the engine’ helaas nou niet bepaald het gewenste effect had. Gelukkig had het publiek daar weer alle begrip voor en lachte maar weer eens lekker mee zodat de start van I Got ditmaal een wel heel vrolijke was!
De rest van het programma verliep, zeker in vergelijking met
eerdere aankondigingen zowaar min of meer rustig, hoewel het publiek duidelijk
genoot van Henk’s geheel eigen wijze van presenteren….
Aan het einde van het zeer geslaagde concert ontvingen we
namens The Ambassadors een prachtige Canada sjaal die, met de verwachtte kou
goed van pas gaat komen!
Om een mooie dag in stijl af te sluiten waren er ditmaal
zelfs 2 ‘afterparty’s georganiseerd: eerst één in de kerk en aansluitend één
met de mannen van het koor (en hun vrouwen) bij ‘ons’ thuis.
De eerste afterparty was al heel gezellig met ontzettend veel mensen die ons kwamen vertellen hoe ze hadden genoten, veelal kletsend in het Nederlands en duidelijk blij met een mooie avond. Dat gold zeker ook voor ons, want de sfeer was hartverwarmend en het zal voor andere locaties moeilijk worden dit te overtreffen!
De eerste afterparty was al heel gezellig met ontzettend veel mensen die ons kwamen vertellen hoe ze hadden genoten, veelal kletsend in het Nederlands en duidelijk blij met een mooie avond. Dat gold zeker ook voor ons, want de sfeer was hartverwarmend en het zal voor andere locaties moeilijk worden dit te overtreffen!
Matthew, onze Canadese mascotte had, gezien al het applaus bedacht dat Hi-5 toch wel echt beroemd moest zijn en gewapend met een kartonnen bord besloot hij alvast maar handtekeningen te verzamelen..je weet tenslotte maar nooit... Zelfs Henk ontkwam niet aan een echte handtekening, zijn normale x werd niet geaccepteerd!
Tijdens de tweede party was er volop gelegenheid om bij te kletsen en onder het genot van een drankje werd het een ontzettend gezellige avond.
Ondertussen werd er spontaan een derde, besloten party achteraan geplakt. En zo maakten Cathy en Reynold kennis met de manier waarop Hi5 haar optredens analyseert en zoal met elkaar omgaat…. Laten we zeggen dat dat over het algemeen met de nodige lachsalvo’s gepaard gaat, iets waar zij zich overigens moeiteloos bij aansloten. Kortom, een heel gezellig einde van een fantastische tweede dag van onze ‘Special Friendship Concerttour’…
....Such
a Special Friendship indeed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten