Donderdag 7 november 2013
Alles leek voorspoedig te gaan verlopen: iedereen was al ingecheckt en we konden zelfs de auto gewoon voor de vertrekhal laten staan. Bij terugkomst zou hij daar dan ook weer op ons staan wachten, kortom; alles onder controle! Nu had dàt op zich al een waarschuwing moeten zijn, want geloof me, bij Hi-Five gaat zelden (lees nooit) iets als gepland….wellicht meteen ook de reden waarom er zelden gepland wordt?!?!
Maar goed, de planning van vandaag
was een hele mooie… Met opstapplaatsen in het hele Westland, http://www.hethelewestland.nl/nieuws/hi-five_gaat_naar_canada/
zouden achtereenvolgens Henk, Pieter, Frank en Ferdinand worden opgehaald. Nu
zijn Hi5-plannen er écht louter en alleen om gewijzigd te worden, want bij het
starten van de Hi5-mobiel bleef het angstaanjagend stil…
“Een typisch gevalletje
van een lege accu”, aldus de man van Renault. Ik vond het meer een typisch
gevalletje van buitengewoon slechte timing, iets wat de beste man, na mijn
mededeling dat we binnen 2 uur op
Schiphol moesten staan, wel kon beamen. Maar goed: binnen een half uurtje zou
het probleem verholpen worden, dus op zich nog niks aan de hand… zou je denken.
Toch wel enigszins gewaarschuwd door dit slechte begin van onze strakke
planning, besloten we om geen risico te nemen en ons te laten wegbrengen…iets
wat Peter (Pieter’s zoon) en Hein (Henk’s zoon) uiteraard graag deden..
Het Renault half uurtje bleek al snel een rekbaar begrip,
want 75 minuten, 7 telefoontjes en 3 gestamelde ‘dat is anders echt nooit’
later was de redder in nood nog in geen velden of wegen te bekennen… maar dat had
uiteraard een reden: het was druk onderweg! “Waar moet je vandaan komen dan???”
vroeg ik belangstellend, niet helemaal voorbereid om het antwoord “uit
Leidschendam”… en nog minder op zijn
volgende opmerking: ik hoop er met een half uurtje te zijn! Of de beste man op
zijn beurt helemaal was voorbereid op mijn antwoord weet ik niet precies, feit
is wel dat mijn “een half uur??????? Zelfs als je gaat lopen ben je er in 5
minuten!!! Als je nodig moet pies je van daaruit namelijk in mijn tuin!?!?!”
aan duidelijkheid blijkbaar niets te wensen over liet, want 3 minuten later
stond de beste man naast de auto…. Tja….?!?
Ondertussen bleek de uittocht uit het Westland ook niet echt
een makkelijke… Door een ongeluk was de bloemenroute afgesloten en stonden alle
alternatieve wegen inmiddels vol. Lang leve alle mobiele telefoons die het
constant aanpassen van reisschema’s toch een stuk vereenvoudigen! Maar goed, we
wisten de schade uiteindelijk toch redelijk beperkt te houden en zo konden we
om 11.35 beginnen aan de grote strijd met het overgewicht… Mocht een koffer toevallig
eens niet te zwaar zijn, dan bleek hij vol…zeg maar van de categorie ‘nog net
niet openbarstend’ vol. Maar creatief als we kunnen zijn waren we voorbereid;
één voor één werden de koffers afgewogen tot de toegestane 23,9 kilo, waarbij
de overgewicht veroorzakende artikelen werden gedropt in een grote AH-tas… Hoe
we dat met de hoeveelheid handbagage zouden gaan regelen was nog even een
vraag, want ook dat aantal had de marge van 1 per persoon al ruim overschreden.
Gelukkig was 1 accessoire per persoon ook toegestaan, dus aan ons de uitdaging
om alles wat de toegestane hoeveelheid overschreed als accessoire het vliegtuig
in te kletsen……
Nog even een bakkie voor vertrek en na een redelijk soepel
verlopende security check stapten we, behangen met tassen en instrumenten het
vliegtuig in: KLM, a great way to fly! Ook onderweg werden we prima verzorgd
en met de verzekering dat onze website bekeken zou worden en een welgemeend “veel
plezier en succes!” stapten we 6 uur en drie kwartier later het vliegtuig uit.
Ook
de douane vond het allemaal wel interessant en na het oppikken van de koffers
die al keurig op ons stonden te wachten liepen we naar buiten, recht tegen een
aanplakbiljet van de “Special Friendship Concerttour" met daarachter het
lachende gezicht van Kleis Hensen van The Ambassadors aan.
Ook in Canada kunnen wegen wat drukachtig zijn….sterker nog,
vandaag waren alle wegen richting Burford, onze thuisbasis dit jaar, vol… maar
dan ook echt VOL. Kleis was niet van plan om zich hier bij neer te leggen en
bezorgde de dame van de navigatie een hartverzakking door telkens van route te
veranderen als er weer een opstopping in beeld kwam... Toen we 20 minuten later
weer bij de vertrekhal kwamen constateerde Pieter heel tevreden dat “Time toch
echt flies when you are having fun” en dat het weer een fantastische tijd was
geweest… Ondertussen bleef Kleis onverstoorbaar alle mogelijkheden uitproberen maar er was geen ontkomen aan. En dus sloten we uiteindelijk voor de zoveelste keer die dag maar aan, haalden onze eerste Tim Horton, compleet met een doos Timbits, tot GROOT genoegen van Henk, die gelukzalig van zijn witte chocolademelk zat te genieten… aan de geluiden te horen zullen er nog wel een paar gaan volgen!
In Burford werden we meer dan hartelijk welkom geheten door
Reynold en zijn vrouw Cathy, die voor de gelegenheid ook de Nederlandse en
Canadese vlag hadden gehesen. Vanuit het huis kwamen de meest heerlijke dampen
ons tegemoet en zo konden we aanschuiven voor de eerste kennismaking met de
kookkunsten van Cathy, en geloof ons: die zijn werkelijk Fantastisch! Alles uit
eigen tuin geplukt, zelfs het toetje: ’s middags nog aan de boom, ’s avonds een
warme appelkruimeltaart! Je vraagt je af hoe Reynold zo slank heeft kunnen
blijven? … we hadden na al die jaren toch een meer Hi5-achtig model in gedachten..(Frank
uiteraard daar gelaten..)
Inmiddels zit iedereen lekker in te storten, want we zijn
tenslotte al weer een uurtje of 28 op… Ferdinand was van plan om in bed in te
storten maar constateerde dat hij misschien toch over zijn slaap aan het
heenkomen was en komt toch ook nog maar even een borreltje halen…kortom, het
blijft nog wel even gezellig!
Slaap Lekker & Sweet Dreams.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten