dinsdag 12 november 2013

Maandag 11 november 2013



Maandag 11 november 2013


Zoals we in Nederland op 4 mei onze doden herdenken heeft Canada op 11 november Remembrance Day, een dag waarop alle Canadezen die hun leven gaven voor de vrijheid van anderen worden herdacht. In Hamilton vindt de jaarlijkse herdenking plaats op Mount Hope, een prachtige naam voor een unieke locatie om te herdenken.
 
In de hangar van het oorlogsmuseum in Hamilton was een enorme hoeveelheid stoelen geplaatst, maar we bleken maar net op tijd, want binnen een half uur was elke stoel bezet (2200 stuks!) en stonden de mensen bovendien rijen dik rondom de zee van mensen.
De herdenking begon met het binnenbrengen van de vlaggen, voorafgegaan door Pipe Major Gord Black van de Port Dover Pipe Band.

Na een aantal speeches was het moment van herdenken gekomen. Tijdens de stilte hoorden we ineens vanuit de verte het zware gebrom van vliegtuigen. Nu zaten we naast het vliegveld, dus op zich was dat niet zo vreemd, maar op de grote schermen in de zaal zagen we het prachtige beeld van drie naderende vliegtuigen, waarvan de middelste één van de twee nog vliegende Lancasters bleek te zijn.  Het beeld op zich was al indrukwekkend, maar de combinatie met het zware gebrom van de motoren, dat je zelfs bijna kon voelen op het moment dat ze overvlogen, maakte het een onvergetelijke ervaring. Iedereen kent de beelden en het geluid vanuit films, maar op deze manier krijg je een wel heel realistisch beeld van hoe het geweest moet zijn en wordt iets wat je je eigenlijk helemaal niet voor wilt kunnen stellen of aan wilt denken wel heel dichtbij gebracht... bijzonder mooi gedaan!

Na de herdenking stond een dagje Niagara Falls Area op het program. We kregen daarbij gezelschap van Kleis en zijn vrouw Mary Jane en met acht mensen in de auto leek het niet onverstandig om even wat extra lucht in de banden te pompen. Toevallig bleek dat alleen mogelijk naast een Tim Hortons, maar makkelijk als we (kunnen) zijn besloten we daar maar niet over te klagen. Nu heeft Frank iets minder met Tim dan wij en dus ging hij op zoek naar een keten waar ze iets 'koei- of kipachtigs' tussen het deeg stopten in plaats van zoetigheid, nog meer zoetigheid, chocola of nog meer chocola….pecannootjes daargelaten.

Geen idee of ik al melding heb gemaakt van de galantheid van de Canadese man, maar geloof me: de Canadese man (althans, die in mijn omgeving) is Galant en Zorgzaam. Ik heb even gevraagd of dit de Hi5-mannen was opgevallen en dat bleek inderdaad het geval…maar zo te horen had die Galante Zorgzaamheid op hen een heel ander effect dan op mij!?! Geen idee of dat vooral gebaseerd is op bijvoorbeeld het feit dat er in de auto steevast een heerlijk beker koffie op mij staat te wachten…  Maar goed: de heren weten inmiddels zelf waar de koffie staat…
 
Ook geen idee of mijn eerdere opmerking er iets mee te maken had, maar toen er buiten een meisje heel alleen haar auto liep te duwen kwam ineens, als uit het niets, Frank opgedoken om te helpen met duwen terwijl ook Pieter naar buiten stormde om de Hollandse helpende hand te bieden… (overigens nog even in alle eerlijkheid: er is niks mis met de galante zorgzaamheid van de Hi5-mannen kunnen zowel Cathy als ik deze week van harte beamen, super!)
 
 
 
 
 
 
 
Op weg naar Niagara Falls zouden we stoppen bij één van de vele wineries die Ontario tot onze verbazing bezit. Er was, zoals wel vaker deze week, in eerste instantie wat verwarring over  de Nederlandse benaming van waar we nu precies heen zouden gaan…

"in Frankrijk zou je chateau zeggen”, vertelde Ferdinand.. maar ja, wat heb je daaraan als je in Canada zit?!?!? was onze vraag.. (nog los van het feit dat ook dit nou niet bepaald echt Nederlands klonk!?)
Via een wijngaard en een wijnhouse dat dan weer bij Amy uitkwam, werd het een wijnmakerij, waar we dan weer meer een wijnproeverij van zouden moeten maken… "een manor misschien", ging Ferdinand weer verder… "dat vind ik wel passend voor zo’n echt statig huis"….
"Zo’n lekker Nederlands woord ook!?!?!" constateerde Pieter licht ironisch... en geloof me, ook dit is slechts een korte samenvatting van hoe die discussies dan verlopen. Maar goed, het wordt er zeker niet ongezelliger van en hoe dan ook: we zouden kennis gaan maken met de Canadese wijncultuur en eerlijk is eerlijk, die smaakte (in goed Westlands) bèst!
 
 

Via een schitterende weg langs nog mooiere huizen gingen we op weg richting Niagara Falls voor een bezoek aan de Skylon, een soort Euromast, waar je heerlijk kon eten terwijl je ondertussen op 120 hoogte een schitterend uitzicht had op de Falls en hun omgeving. Op weg naar boven moesten we eerst even met z’n op de foto en dus werd er voor de zoveelste keer geposeerd…aan foto’s geen gebrek!
 
Boven aangekomen was het uitzicht in één woord FANTASTISCH… Zelfs als het eten helemaal niks zou blijken te zijn zou het uitzicht alles vergoeden! Volgens de gegevens zou het restaurant in een uur 360  graden rond zijn as draaien, ons ondertussen een spectaculair uitzicht op de omgeving biedend. Frank was niet van plan om dat zomaar te geloven en besloot ter controle een kruis te zetten op ons beginpunt.. 
 

Ondertussen kwam de menukaart op tafel en dat wat even later in werkelijkheid op tafel verscheen bleek nog lekkerder dan het er op papier al had uitgezien. Aangemoedigd door de wijnproeverij die middag, besloot Pieter zijn kennis meteen in praktijk te brengen en bestelde een Riesling… doe maar een fles ook, zo besloot hij. De wijn bleek lekker, maar op onze vraag of hij toevallig bij Peller vandaan kwam, vertelde onze ober vol trots dat dit een heel bijzondere lokale wijn was, die niet in de handel werd gebracht maar exclusief voor restaurants als het Skylon. Hoe dan ook: hij was lekker!

Na een heerlijk maaltijd met een zo mogelijk nog lekkerder dessert(zelden heeft één van ons crème brulee gegeten die deze overtrof), besloten we toch ook nog even een kijkje buiten te gaan nemen, maar daar kwamen de meeste van ons heeeeeeel snel op terug!
Nog los van de enorme wind die om de toren gierde was het inmiddels gaan sneeuwen en met een temperatuur van rond het vriespunt was het spekglad. De Hi5-ers besloten ter voorkoming van gebroken lichaamsdelen maar binnen te blijven, want lopen hoefde niet eens: door de wind werd je letterlijk weggeblazen op de spekgladde vloer waar je geen enkele grip had.
 
Reynold, Kleis en Mary Jane beloten zich niet te laten kennen en stortten zich naar buiten voor een rondje om de toren, zij liever dan wij! Weer beneden aangekomen gingen we op zoek naar de foto die behoorlijk goed gelukt bleek te zijn en dus gekocht moest worden.
Lopen naar de falls was niet echt een optie, maar omdat we ze uiteraard wel wilden ervaren besloot Reynold ons bij de Canadian Fall af te zetten zodat we volop konden genieten van het donderend geraas van het naar beneden stortende water…en een ervaring was het! De sneeuw maakte het nog extra bijzonder, want door de lichtstralen die op de waterval gericht waren werd de sneeuw prachtig zichtbaar en leek het wel op het Noorderlicht, aldus Reynold. Ondanks de kou en de wind was het volop genieten en Kleis besloot er nog maar een fotootje aan te wagen.

Na een rondje langs de lichtshow gingen we weer op weg richting Brantford, waar we werden uitgenodigd om nog even een wijntje te proeven bij Kleis thuis. Een prachtig huis, een heerlijk wijntje en heel gezellige mensen, kortom de perfecte afsluiting van een gedenkwaardige Remembrance Day…

 

    

Geen opmerkingen:

Een reactie posten