maandag 18 november 2013

Zondag 17 november 2013


Zondag 17 november 2013

 

Het afscheid gisteravond was een heleboel mensen zwaar gevallen en ondanks de voorzichtige plannen om dit toch vooral niet de laatste keer te laten zijn en bijvoorbeeld in 2015 nog één keer naar Nederland te komen voor het vieren van 70 jaar bevrijding, is het maar de vraag of iedereen dat dan ook nog op kan brengen.

In Burford moesten we ons in ieder geval gaan opmaken voor het afscheid van Reynold en Cathy en het minste wat we nog voor hen konden doen was spelen in hun kerk. Dat betekende helaas wel dat het een behoorlijk kort nachtje werd, maar ach…de vers gebakken croissantjes bij het ontbijt vergoedden een hoop!
 
Niet helemaal zeker van wat er nu precies van ons verwacht werd besloten we maar gewoon voor in de kerk te gaan zitten, zodat we zo het podium op konden als we zouden moeten spelen. Het welkom was zo mogelijk nog hartelijker dan ruim een week geleden en al snel bleek er een flink aantal mensen aanwezig te zijn die toen ook op het concert waren geweest. Canadese mensen zijn, althans dat is inmiddels onze ervaring, ontzettend gul met hun complimenten en in tegenstelling tot Nederlands publiek komen ze dat bovendien, over het algemeen ook persoonlijk vertellen. Ze wachten zelfs netjes op hun beurt, iedereen volop de gelegenheid gevend een praatje met je te maken en je te bedanken voor de mooie avond etc. etc.

 


 
 
 
 
 
Vandaag kwamen ze zelfs al voor de dienst langs om te vertellen hoe leuk ze het vonden dat we er weer waren en dat ze zo ontzettend hadden genoten vorige week, kun je je een warmer welkom voorstellen?

We zouden tijdens de dienst Groot is Uw Trouw spelen, vervolgens tijdens de collecte de Canon en na afloop nog twee deeltjes uit Farkas, maar men was duidelijk niet van plan daar genoegen mee te nemen… Het collecteren was binnen twee minuten afgerond en tijdens een collecte zal het zelden zo stil zijn geweest, want iedereen zat zo ongeveer ademloos te luisteren. Een daverend applaus volgde en dat bracht de predikant blijkbaar op een idee: “willen jullie niet ook nog iets horen?” was de, in dit geval bijna retorische vraag, die werd beantwoord met een instemmend “yeah!” en nog meer applaus…

Farkas dus meteen maar en ook dat werd duidelijk gewaardeerd. Ondanks het applaus besloot de predikant nu toch eerst de dienst maar te beëindigen, maar daarna was het dan ook meteen weer raak: “Jullie spelen toch zeker nog wel wat?”, iets dat de mensen in de kerk duidelijk een goed idee vonden en ja, zeg dan maar eens nee.. zeker als je in de glunderende en trotse gezichten van Cathy en Reynold zit te kijken.

En dus speelden we nog vrolijk even door, totdat we het wel genoeg vonden: we moesten tenslotte een vliegtuig halen! Dat iedereen onze bijdrage enorm op prijs had gesteld was dit keer wel heel duidelijk, want nagenoeg iedereen in de kerk kwam even langs om een hand te geven, te vertellen hoe ze hadden genoten en ons een goeie reis naar huis te wensen, terwijl ook de CD’s nog flink werden verkocht.
 
 
 
 
 
 
Ondertussen had Henk een dame ontdekt die tijdens haar schooltijd de French Horn had bespeeld en eigenlijk wel wilde weten of ze dat inderdaad nooit zou verleren....
Na een paar woeste kreten en wat uitleg over de mogelijkheden van een dubbele hoorn bleek al snel dat er nog genoeg geluid uit kwam...  
 
 
Een dame van de kerk kwam nog maar eens duidelijk maken dat we vrienden hadden gemaakt en dat ze door de verhalen van Cathy en Reynold het gevoel had ons ook persoonlijk te kennen. We moesten toch vooral snel terug komen en ze benadrukte nog maar eens dat onderdak nooit een probleem zou zijn omdat we echt overal meer dan welkom zijn!
 
En zo eindigde onze optredens in Canada zoals ze waren begonnen; omgeven door een enorme warmte en gastvrijheid, meer dan ooit duidelijk makend dat de band tussen Canada  en Nederland een heel bijzondere is. Iedereen die een concerttour naar dit prachtige land heeft gemaakt zal dat waarschijnlijk kunnen beamen, wat het misschien nog wel bijzonderder  maakt.

Reynold besloot nog even een rondje Burford te doen en ons de bezienswaardigheden van zijn dorp te laten zien. Daarna snel de koffers inpakken want tijdens de lunch zouden we gezelschap krijgen van alle kinderen en kleinkinderen van Cathy en Reynold. Die lunch was overigens weer een duidelijk bewijs van de kookkunsten van Cathy, wat Frank deed verzuchtten dat het de komende week wel weer effies wennen zou zijn met gewoon een boterhammetje kaas of zo.
 
 
 
 
 
 
 
Pieter verzuchtte dat de tekst op de plaque in zijn geval ook best letterlijk kon worden genomen, omdat het ‘allow you to grow' gedeelte ongetwijfeld een kilo of vier van toepassing zou zijn. Wij konden dat alleen maar beamen, want met name de steak zat nog vers in het geheugen…net als alle andere maaltijden die ze tussen al haar werkzaamheden door nog even vlug voor ons had klaargemaakt… Een bijzondere vrouw, dat is het!
 

 
 
 
 
 

 
Kleis en Mary Jane kwamen nog even de auto omruilen zodat alle koffers weer mee terug naar Holand konden en dus moest er weer even geposeerd worden, waarna ook zij uiteraard uitgezwaaid moesten worden...

 
 
 
Reynold zou ons naar het vliegveld brengen, maar met alle koffers was er geen ruimte voor Cathy en dus moesten we thuis al afscheid van haar nemen. Voorbereid op een hoop nattigheid hadden we de nodige opmerkingen al paraat om het toch vooral maar zo makkelijk mogelijk voor haar te maken, want dat er een bijzondere vriendschap was ontstaan was overduidelijk. Nu beperkt Canadees afscheid nemen zich normaal gesproken tot stevig,  afhankelijk van de graad van vriendschap uitlopend naar plat geperst wordend geknuffel, maar ja, Hollanders zoenen nu eenmaal…. Drie keer zelfs en dat geeft aan beide kanten toch meestal de nodige verwarring. Maar niet met Cathy… die werd geknuffeld én gezoend en hield het, geheel volgens de verwachting niet droog.

 

Uitgezwaaid door de hele familie vertrokken we voor de laatste keer uit Burford, op weg naar Pearon International Airport – Toronto.
 

Uiteraard was er weer sprake van overgewicht, maar daar gaat men in Canada toch wat makkelijker mee om…
Hoeveel koffers heeft u? vroeg de alleraardigste dame achter de balie. We zijn met z’n vijven en we hebben er allemaal één…
Ooooh…. Dan kijken we toch gewoon even of we gemiddeld genomen een beetje uit komen…
Kijk, dat noemen wij nou de praktische aanpak!

Nog even een biertje en een beetje shoppen en dan toch maar richting de gate. Zonder al te grote problemen kwamen we door de security check, hoewel Ferdinand zijn hele tas weer binnenstebuiten moest keren. Op de één of andere manier ziet een klarinet in X-ray er blijkbaar heel verdacht en gevaarlijk uit…of zou het toch de combinatie met Ferdinand zijn?!

Groot alarm zorgde ervoor dat ook ik niet aan een nader onderzoek ontkwam, maar ach, dat gebeurt nu eenmaal zo af en toe…
Armpjes wijd, omhoog, omdraaien… jaja, we weten het inmiddels al redelijk goed…. Geen probleem… tuurlijk……HUH!?!?!?!?  Hoor ik dat nou goed?????? Vraag ze nou of ze in mijn kuiten mag knijpen???? Ook Pieter, die het op afstand allemaal geamuseerd gadesloeg, had duidelijk zijn bedenkingen en vroeg zich hard op af waar dat goed voor was?? Maar ach, als zij daar gelukkig van wordt knijpt ze maar een eind weg…
Op weg naar het vliegtuig viel het dan toch eindelijk een oplettende stewardess op dat ik, omhangen met tassen, een koffer op wieltjes en een fagot,  het maximale aantal van twee stuks handbagage wellicht iets overschreed... “Mevrouw? Reist u met een groep?” Onmiddellijk onraad ruikend riep ik kreunend en steunend terug dat die groep verder alleen uit mannen bestond en dat zij één keer mocht raden wie er dus met alle handbagage moest zeulen…. Vol begrip glimlachte ze en zei, één en al meeleven: I know! It’s always the same eh?! Loopt u maar verder en sterkte!  
…zulke lieve en meelevende mensen hier in Canada! J
In het vliegtuig bleek het lang niet vol te zitten en dus kropen Frank en Ferdinand vlug op een prachtig plekje… zo’n plekje waar we gisteren nog 30 euro voor moesten betalen?! En dus de hoogste tijd om ons lichte ongenoegen over de plotselinge geldklopperij van KLM te uiten… Ook de stewardessen snapten niks van het raam/gangpadstoel verhaal en vroegen of we een formele klacht wilden indienen. Tuuuuuuurlijk….wij zijn tenslotte ook de beroerdste niet!
Vreemd genoeg had het deze vlucht al klachten geregend over van alles en nog wat, maar dat had niks met de cabin-crew te maken, want ook deze dames waren buitengewoon gezellig en nieuwsgierig naar wat we dan precies gedaan hadden daar in Ontario. Dus toen we niet konden vertrekken omdat het tanken behoorlijk problematisch verliep hadden we in ieder geval stof tot praten!

Omdat we een stevige, gunstige staartwind hadden zou de reis maar amper 6 uur gaan duren en dat kwam in dit geval dus heel goed uit, want we uiteindelijk vertrokken we met een vertraging van bijna 50 minuten uit Toronto. Hopelijk zitten de tanks nu wel goed vol en komen we zonder problemen en keurig op schema aan in Amsterdam....
 
                                
 
                                         


 

 

Zaterdag 16 november 2013


 
Zaterdag 16 november 2013,
 
Zaterdagmorgen in huize Winter betekent, zo hebben we inmiddels ontdekt, een uitgebreide brunch en ditmaal had Cathy bacon met scrambled eggs gemaakt.
Gelukkig was ze er dit keer gezellig bij, want ondanks alle drukte die Hi5 in haar huis had gebracht ging ze elke ochtend gewoon naar haar werk!

Vanmiddag moest er nog even hard gewerkt worden want bij thuiskomst staan er meteen twee concerten op de Hi-5 agenda.
Al het gereis van de afgelopen weken heeft onze saamhorigheid duidelijk nog verstevigd, want vandaag besloten de heren mee te arrangeren…en eerlijk is eerlijk, dat ging FANTASTISCH! Zelfs zo goed dat ik me kon gaan concentreren op de terugreis…

 
Het on-line inchecken was begonnen en gewapend met de paspoorten gingen we op zoek naar een paar mooie plaatsen. Vreemd genoeg bleken alleen alle middenstoelen gratis te zijn en moest voor een gangpad of raamplaats € 30,-- per stoel betaald worden?!?! 'KLM… a great to fly' bleek ineens toch ietsjes anders… Het werd nog lastiger toen na betaling melding werd gedaan van een storing waardoor de juiste stoelnummers niet op de boardingpasses werden vermeld. Altijd leuk zoiets?!?! Bellen dus maar met KLM in Nederland en gelukkig is het menu dat je door moet worstelen voordat je iemand aan de telefoon krijgt niet zo lang en bellen vanuit Canada niet zo duur?!?! …maar een kniesoor die daar op let..

Na een minuut of twintig kreeg de dame het uiteindelijk toch voor elkaar om de juiste persoon op de gereserveerde stoel te krijgen en daar zelfs de bijbehorende boardingpass bij te maken…waarschijnlijk hadden we inmiddels net zo goed Business Class kunnen vliegen, maar ach…
Het arrangeren verliep gelukkig een stuk beter en dus konden we ons ‘a break’ veroorloven.


Op naar de Dutch Mill om nog wat souvenirs te kopen, maar vooral om een mooi aandenken voor Cathy en Reynold te zoeken, want wees eerlijk: wie zou zijn huis zo maar open stellen voor vijf vreemdelingen uit Holland. En dat dan ook nog alleen omdat ze met het koor waar jij toevallig in zingt rond komen toeren. Cathy kende ons zelfs helemaal niet maar dat was gelukkig al heel snel over… binnen de kortste keren deed ze gewoon mee met onze normale manier van met elkaar omgaan, als je dat überhaupt normaal zou willen noemen?!?

We vonden een plaque met een heel toepasselijke tekst en tijdens het eten besloot Ferdinand voor de verandering de honneurs eens waar te nemen en hen namens ons allemaal te bedanken voor de enorme gastvrijheid die wij hadden genoten.
 
Ondanks onze natuurlijke lompheid die er toch voor had moeten kunnen zorgen dat het er niet echt emotioneel aan toe zou gaan werd het behoorlijk waterig…
 
‘Tranen van opluchting uiteraard’ stelden we vast en dat bracht zowaar een lachje op haar gezicht.



Op weg voor het laatste concert in Grimsby, een prachtige locatie maar helaas één van de minst druk bezochte. Dat betekende overigens niet dat het daar minder gezellig door werd, want ook vanavond werd het weer een buitengewoon leuke avond. Tijdens de repetitie leken de condities in de kerk gelukkig een stuk beter en dus besloten we de Canon een nieuwe kans te geven. Even inspelen met Groot is Uw Trouw die we morgenochtend tijdens de kerkdienst zouden gaan spelen en dan voor de laatste keer naar achteren.
 


Tussen het 'strikken' door kwam een aantal Ambassadors al afscheid nemen, omdat ze niet naar het afscheidsfeest konden komen. Sommige moeten nog twee uur rijden voordat ze thuis zijn en aangezien de gemiddelde leeftijd van de heren al behoorlijk hoog is en het een drukke week was geweest konden we dat prima begrijpen.

Evenzogoed maakt het je wel behoorlijk weemoedig, zo vlak voor aanvang van het concert en wachtend in de hal waren we ons, net als zeven jaar geleden ontzettend bewust van het feit dat het zo maar eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we elkaar zouden zien...

 

 
Dirigent Harold had bij elk van onze lessenaars een zakje heerlijke bonbons neergezet…een ware marteling als je al bij de eerste aanblik weet hoe lekker ze zijn!?!

Zoals gezegd was het aantal bezoekers ditmaal niet echt hoog, maar de mensen die er waren hadden het duidelijk naar hun zin. Henk was ouderwets in vorm en zo werd het een mooie afsluiting van deze Special Friendship Tour. Ook Canadese Henk (Hank) besloot het publiek een paar Nederlandse woorden bij te brengen… Zijn vader had namelijk een prachtig woord voor “iemand als Henk die maar blijft babbelen en babbelen zonder dat het perse ergens over ging: zwammen”. En omdat Hank Henk nu al zeven concerten lang had horen zwammen, was Henk volgens Hank een echte zwammer!

Ondertussen had hij ook weer een nieuwe manier gevonden om de mensen aan te sporen vooral gul te geven door te vertellen dat onze families ons toch echt weer eens thuis wilde zien na al dat reizen door Rusland, Spanje en half Europa en dat ‘eventhough they really didn’t want us to leave, they had to send us back!”

Na afloop van het concert kwam Matthew een schitterende bos rozen brengen en namens The Ambassadors bedankte Kleis ons voor de fantastische tijd die we weer met elkaar hebben gehad. Ook grote dank voor Harold, al 44 jaar dirigent en oprichter van The Ambassadors en pianiste Laura Pin, waar het inderdaad heerlijk mee samenwerken is.

Ook nu duurde het even voordat we uit de kerk konden vertrekken, want zoals bij elk concert waren er weer ontzettend veel oud-Nederlanders die allemaal even poolshoogte kwamen nemen waar wij precies vandaan kwamen. Blijkbaar was “the Big City of Honselersdijk” toch wat minder bekend dan Paul in zijn aankondiging deed voorkomen..
 

 
 
Het afscheidsfeest bij Bob en Truus, dat toch nog door heel veel Ambassadors en hun vrouwen werd bezocht, was een prachtige afsluiting van onze tour:
 
 ...a VERY Special Frienship Tour indeed!!!           
                                                    

Morgenochtend gaan we nog spelen tijdens de kerkdienst in de kerk waar negen dagen geleden de tournee is begonnen, ongelooflijk maar waar dat ook deze tournee er dan al weer op zit...


 

zondag 17 november 2013

Vrijdag 15 november 2013


Vrijdag 15 november 2013

 

Voor het eerst deze week werden de wekkers gezet, want we moesten naar school en te laat komen was geen optie!! Nog even een snel ontbijt en dan op weg naar Parijs…

Roger, de zoon van Cathy en Reynold is muziekleraar en geeft les op de Paris District High School en deze morgen zouden zijn leerlingen bezoek uit Holland gaan krijgen.. Vooraf hadden we zo onze bedenkingen gehad, want laten we eerlijk zijn: om die arme kinderen op de vroege ochtend te confronteren met zo’n zooitje ongeregeld?!? Maar ondanks onze waarschuwing voor ‘permanent damage’ en onze twijfel of het kiezen van een instrument door ons verschijnen niet juist een averechtse werking zou hebben bleven we van harte welkom in Paris.

In Canada is muziekonderwijs, in tegenstelling tot in Holland een volwaardig onderdeel van het onderwijs. Bovendien beperkt het zich niet tot de theoretische kant van het verhaal,  maar moeten de leerlingen ook daadwerkelijk een blaasinstrument bespelen.  Over het algemeen  zijn dat de klarinetten, fluiten en trompetten en dus kwam het verzoek om toch vooral de dubbelriet instrumenten en de French horn te promoten.
 


Bij binnenkomst werden verwelkomd door de klanken van een compleet orkest, gedirigeerd door één van de leerlingen. Het was een ontzettend leuk gezicht en klonk bovendien echt helemaal niet verkeerd, een groot compliment dus voor het Canadese muziekonderwijs. In het magazijn stond een voorraad muziekinstrumenten waar een gemiddeld Nederlands HaFaBra-orkest jaloers op zou zijn, er was zelfs een fagot beschikbaar!

 
Ons optreden begon dit keer met het introduceren van de instrumenten en hun bespelers. Aan Ferdinand de eer het spits af te bijten met een korte, a SHORT in English, introductie. “My name is Ferdinand and I play the clarinet”, zo begon hij…  Kijk: dat is wat je noemt kort en bondig, zo dachten wij goedkeurend! Maar wat er toen allemaal volgde!?! Een complete beschrijving van zijn liefdesleven:  “at seven I fell in love right away and I’m still very much in love today en alles wat daar tussen lag”… De rest hield het toch maar bij een minder poëtische omschrijving van de feiten: tijd om de muziek te laten spreken….

 

Na Ferdinand’s liefdesverklaring konden we niet om I’ve got Rythm heen, al helemaal niet omdat er vijf klarinettisten in de klas zaten. Het leek Henk wel een goed idee om Ferdinand in te wisselen voor een vrijwilliger, maar de leerlingen voelden terecht onraad en besloten er niet in te trappen en Ferdinand zijn eigen boontjes te laten doppen.

Tussen de bedrijven door konden de leerlingen vragen stellen en zo werd het een heel gezellig uurtje. Aan het eind van de les kropen we gezellig tussen de leerlingen voor een gezamenlijke uitvoering van het Instant Concert en Disco Lives, een medley van Staying alive, I will survive en YMCA. Er was eigenlijk maar tijd voor één nummer, maar iedereen vond het zo leuk dat ze er het te laat komen bij de volgende les graag voor over hadden. Ondertussen kwamen de leerling voor de volgende les al binnen en zo werd het een lekker rommeltje, maar wel een heel gezellig rommeltje want één voor één kwamen er weer leerlingen terug die een tussenuur bleken te hebben en de muziekles vandaag wel leuk vonden!  

De volgende klas bestond uit leerlingen die pas twee maanden hun instrument hadden, maar ook nu werd de les afgesloten met een gezamenlijk optreden. Ondertussen werd er een doos met gebak binnengebracht, snel bij de warme bakker gehaald door Jacob Abbett, een leerling uit de eerste groep die het ontzettend naar zijn zin had gehad, zo vertelde hij.. Je gaat beroemd worden in Nederland, je komt op ons web-log, zo vertelden we hem…dus daar komtie: THANKS JACOB, het was echt verrukkelijk!!!!  
 

Omdat we pas om half vijf richting Dreyton zouden vertrekken was er nog tijd genoeg voor een beetje sight-seeing. Na een prachtige wandeling door het park waar er zelfs hertjes te bewonderen waren werd het tijd voor een bezoek aan het huis van Alexander Bell, de uitvinder van de telefoon en onze buurman, want de man woonde hier in Brantford, nog geen 10 minuten van ons huis vandaan.


 
 

 
 
 
 
 
 
 
Het concert van vandaag was in Dreyton, de locatie waar The Ambassadors het laatste concert van de Take Five Tour in hun eentje hadden moeten doen omdat wij al in het vliegtuig zaten. Vandaag dus de herkansing… en eerlijk is eerlijk, men heeft er iets langer op moeten wachten, maar het werd een heel mooi en gezellig concert. Na de repetitie was er soep met broodjes en de mannen besloten het bijzondere van onze vriendschap maar weer eens te bezingen in Good fellowship brings us together today...Viva la compagnie! …en zo is het maar net!
 
 

Hi-Five zou het concert beginnen met de Ballabile gevolgd door de Canon, maar al bij de eerste noten bleek het een waterige bedoening te gaan worden… Gelukkig duurt de Ballabile net kort genoeg om zonder al te grote problemen aan het eind te komen, maar daarna kon iedereen meteen met de zemen aan de gang.
Gelukkig kun je het aan Henk overlaten om een prachtig verhaal over de Canon te vertellen zodat ondertussen koortsachtig het water uit de diverse instrumenten kon worden gepoetst. Maar vandaag bleek zo’n dag…. Al bij de eerste noot bleek mijn fagot nog lang niet uitgeborreld en dat beloofde dus niet veel goeds voor de komende vier minuten. Henk, Ferdinand en Pieter leken min of meer ok, maar toen ook bij Frank’s eerste octaafsprong duidelijk werd dat ook daar de problemen groot waren en het maar de vraag was welk octaaf er uit zou gaan komen werd de Canon vroegtijdig gestaakt.
 
En dus aan Henk om het verhaal van de Sound of Musicals maar eens uitgebreid te vertellen, “u weet wel, die musical met kapitein von Trapp en Mary Poppins…” terwijl er maar weer eens een ontwateringspoging aan gewaagd werd. Met wat improvisaties en vervangende noten kwamen we ditmaal gelukkig aan het eind en kon Frank de kelder in om ook de laatste resten er uit te blazen.
De rest van het programma verliep gelukkig minder problematisch, hoewel het een waterige bedoening bleef…. Veiligheid voor alles dus, en zo ging Sciarda Spagnuola vervroegd in première omdat dit stuk uit zes korte deeltjes bestaat en dit dus uitermate geschikt is voor uitvoeringen in waterrijke omgevingen zo legde Henk uit. “Het eerste deel duurt tien seconde, daarna can we do ppfffft ppfffffft to remove the water, dan doen we deel twee en we can also do ppffffft ppffffft”…..
Ons Canadese publiek had inmiddels een duidelijk beeld van het ppfffffft ppfffft en klapte enthousiast na elk deel dat zonder wateroverlast kon worden beëindigd en zo werd het een vrolijke en spetterende uitvoering! (waarbij spetterend dit keer geen verwijzing is naar al het overtollige water dat ons onverminderd bleef achtervolgen)

Ondanks de wat lastige omstandigheden werd het zoals gezegd een fantastisch concert en ook na afloop werd er nog lang na gepraat…

                                                “six down, just one to go”….Time flies if you are having fun indeed….

vrijdag 15 november 2013

Donderdag 14 november 2013



 
Donderdag 14 november 2013

Het schema van deze Special Friendship Tour is met zeven concerten en nog twee extra optredens zonder The Ambassadors best vol en laat weinig ruimte voor andere dingen. De kans op uitslapen werd vanochtend dan ook door iedereen volledig benut en zo zaten we om 12 uur eindelijk compleet aan de tafel voor een behoorlijke luie brunch.
Rond 4 uur zouden we richting Hamilton vertrekken zodat we tijd hadden om te stoppen bij Lime Ridge Mall. Hier zouden de jongens op truienjacht kunnen gaan, terwijl we ondertussen Cinnabons konden halen, want Cathy en ik vonden dat je toch minstens één keer een Cinnabon moet hebben geproefd!

“You’ve got exactly 24 minutes” sprak Reynold ongelooflijk streng, duidelijk niet van plan om weer te laat te komen. En dus liep iedereen in gestrekt draf op het winkelcentrum af, om net voor de ingang te worden aangesproken door een man die vroeg of iemand zijn mobiel bij zich had? Er bleek een man op de grond te liggen en 911 moest worden gebeld. Ferdinand en Cathy renden onmiddellijk op de man af, terwijl wij de tandartspraktijk in renden en om dekens vroegen terwijl iemand ondertussen ging bellen.

Vlakbij de man stond een auto geparkeerd waarvan het rechter voorportier openstond. In de auto zat een schattig oud vrouwtje, super kien met een ontzettend grappig accent. Op mijn vraag of de man die op de grond lag haar man was, antwoordde ze “Hij ging mijn rolstoel in de achterbak leggen…ligt hij op de grond? Wat lig hij daar te doen dan?!?!?!” 

Inmiddels was duidelijk dat de man een infarct had gehad en gelukkig kwam er al heel snel hulp aan. Eerst in de vorm van een enorme brandweerauto en vervolgens ook nog een ambulance. Ondertussen probeerde het dametje één van haar zoons te pakken te krijgen, maar dat lukte niet zo één, twee, drie... Ze bleek Slowaaks te zijn en was echt een schatje, helemaal niet van slag was ze bovendien nog zo slim om om de sleutels van de auto te vragen, want die had haar man nog bij zich en anders kon er straks niemand meer in de auto rijden.
Is het gelukt? vroeg ik het dametje nadat ze het hele verhaal tegen haar zoon had verteld: “Geen idee zei ze… het was z’n voicemail en God knows when he listens to that damm thing!?!? “ Ik kreeg onmiddellijk een visioen van een eenzaam dametje, heel alleen op een parkeerplaats, wachtend op een niet op komen dagende zoon. De brandweerman snapte gelukkig mijn bezorgdheid, want ja, wij moesten echt weg voor een concert en konden dus niet voor haar zorgen. Hij vertelde dat hij de politie zou gaan bellen en dat we ons geen zorgen zouden hoeven maken. Hij vroeg nog belangstellend wat we precies voor concert hadden en vond het allemaal wel interessant. Cathy en ik konden ons ondertussen best voorstellen dat onze brandweerman een plekje op de Canadese Firemen Calender zou hebben, maar dat even terzijde…
Alles leek gelukkig onder controle en ook de arme man kwam weer een beetje bij, dus konden we alsnog op zoek naar de Cinnabons, terwijl Frank en Pieter even langs de winkels renden. Ietsjes over tijd reden we dan toch verder richting Grimsby en ondanks links en rechts de vluchtstrook opschietende auto’s die het gerem van voorgangers te laat zagen kwamen we veilig en ruim op tijd aan.

 



Het concert van vanavond was in Shalom Manor, de plek waar we in 2006 onze ‘dress rehearsal’ hadden. Destijds was het de eerste keer dat we weer kennismaakten met The Ambassadors en was er geen tijd om de gezamenlijke nummers te repeteren maar dat bleek tijdens het concert geen enkel probleem. Shalom is meer een verzorgingshuis en om het concert niet te lang te laten duren hadden we een sterk ingekort programma. Dat vonden wij overigens helemaal niet erg, want na afloop was er één van vele afscheidsborrels georganiseerd… vanavond zelfs twee, maar ook daar hoor je ons niet over klagen!
Aan het publiek de keus of Henk zijn aankondigingen in het Engels of het Nederlands zou doen, maar daar werden we niet veel wijzer van..  “In twee talen dan maar” dacht Henk, hulpvaardig  als hij kan zijn… Of dat door iedereen als zodanig werd ervaren is maar de vraag, want vanaf de eerste rij werd het concert luidkeels becommentarieerd door twee mannetjes die model moeten hebben gestaan voor de twee mopperige mannetjes op het muppetbalkon…. “Ze kenne d’r eiguh taal nog geneens” zo klonk het in onvervalst Nederlands…
De Musicals en Oud-Hollandse liedjes werden weer enthousiast meegezongen en het blijft en aparte ervaring om Canadese mensen vol overgave te horen zingen dat ze ‘hun Nederland lief hebben’ en ‘Holland willen houwen’. Na afloop spraken we een dame van 87 die vertelde dat we haar de avond van haar leven hadden bezorgd. Ze woonde al ruim zestig jaar in Canada en er ging geen dag voorbij of ze had heimwee: “being able to sing those Nederlandse Liedjes had  just made her day!

 

Na een dankbaar applaus en veel blije gezichten werd de zaal omgebouwd zodat we aan afterparty nummer één konden beginnen. Eerst nog even een officieel staatsieportret van Laura, The Ambassadors en Hi-FIve en van Harold omgeven door Hi-Fivers. Hij vertelde gisteravond al dat hij met elk concert weemoediger werd, omdat daarmee het moment van afscheid nemen steeds dichterbij kwam. Maar, zo vertelde hij, net als zes jaar geleden genoot hij van elke seconde! Terwijl we opstelden verscheen een compleet leger aan fotografen en het was lastig kiezen naar welke kant we zouden kijken.

                   



Toen deze party op zijn einde liep werd het tijd voor de volgende en zo reden we naar het huis van Bob en Truus voor party nummer twee.

Na de Canadese wijnproeverij konden we vanavond kennis maken met Canadese bieren en daar zaten best heel lekker tussen!



Het bleef nog lang gezellig, maar om er morgenochtend toch nog een beetje appetijtelijk bij te zitten besloot Reynold ons thuis te gaan brengen…onze persoonlijk waakhond/reisleider en wat niet meer!


Nog even de foto’s en het verslag op het weblog plaatsen en dan naar bed want morgen moeten we terug naar school!!
                                                                                       .....in Parijs.....



Woensdag 13 november 2013


 
Woensdag 13 november 2013
 

 
We werden wakker met een strak blauwe lucht en een stralend zonnetje, dus dat beloofde veel goeds voor de CN-Tower!
Het ontbijt van vanochtend bestond uit apple pie: gisteren nog aan de boom, door Reynold geplukt en door Cathy tot ‘apple-kruimel-pie’ verwerkt, hoe vers wil je het hebben!

De mix van Engels en Nederlands breidt zich ondertussen steeds verder uit; waren het eerst zinnen, vervolgens delen van zinnen, nu zijn zelfs woorden niet meer veilig… Vreemd genoeg valt het niemand meer op, uitzonderingen daargelaten, maar die zorgen dan ook onmiddellijk voor de meest hilarische spraakverwarringen in een poging Cathy of Reynold toch vooral te laten inzien dat het echt grappig is…
 
 
Paul zou ons komen halen voor een dagje Toronto, met als enig echt programmapunt het bezoek aan de CN-Tower. Inmiddels in het bezit van een nieuwe GMC, nog steeds met nummerbord PAULTJE (wat ook nog steeds vreemd klinkt voor iemand die de 2 meter ruimschoots haalt) zou het iets makkelijker moeten zijn om met z’n zessen in de auto te kruipen.
 
Maar goed, het was inderdaad iets makkelijker om in te stappen en na wat synchroon dansen om de betrokken bil-helften op het juise moment zo te plaatsen dat de gordels konden worden vastgemaakt reden we, al meezingend met André van Duin’s ‘alles ziet er anders uit als de zon schijnt’ richting Toronto.
Voor nieuwsgierig geworden lezers: het verhaal van dat vorige bezoek is te lezen op onze site…http://www.hi-five.nl/Verslagen/Canada%202006/Maandag%2013%20november%202006.pdf
Net als dat van de hele Take Five Tour trouwens, zowel in het Engels als in het Nederlands.

 
 
 
De gemiddelde tocht naar welke locatie dan ook duurt deze week toch al snel een goed uur, dus kon er ondertussen aan het weblog gewerkt worden. Ferdinand zat, zoals wel vaker deze week lekker met zijn camera te spelen, maar toen Paul brulde dat er twee herten op rechts stonden was het apparaat uiteraard net niet paraat... Het bord ‘pas op, overstekend wild’ dat hier echt overal langs de weg staat, staat er dus duidelijk niet voor niets! Paul vertelde dat hij er de vorige avond zowat één op zijn motorkap had gekregen en dat de mensen hier altijd onmiddellijk vol in de remmen gaan omdat er altijd twee, soms zelfs drie bij elkaar zijn en die er dus nog achteraan zouden komen.

“Hoe weet je dat het de eerste is dan???” vroeg ik me hardop af…
“Good question” moest Paul toegeven…
“Nou…da’s niet zo moeilijk”, aldus Henk: “de eerst draagt een witte lamp en de achterste een rooie!?!?” wat in het Engels blijkbaar erg grappig klonk, want Paul had onmiddellijk beeld.

 
 
Voor de verandering was het eens rustig op de weg naar Toronto, want als je het over files hebt kunnen ze er hier ook wat van. De lucht bleef onveranderlijk strak blauw en het zonnetje scheen heerlijk, maar ondertussen was het toch maar net rond het vriespunt. Gelukkig was het supertrio ‘dressed for the ocassion’ en onze Canadese sjaals bleken weer buitengewoon goed van pas te komen.
 
 
 
 
Frank en Pieter wilde wel even vereeuwigd worden in de Canadese kou en dus moest er geposeerd worden... Uiteraard kun je het aan Henk overlaten om daar op geheel eigen wijze zijn bijdrage aan te leveren?!
 
 
 

 

 
 
 
 
 
 
 
Een groter verschil met ons vorige bezoek is nauwelijks denkbaar, want na wat logisch denkwerk over de stand van de zon en de vorm van Lake Ontario konden we de contouren van Niagara Falls ontdekken… Eerlijkheidshalve was alleen Henk volledig overtuigd van zijn gelijk, zelfs zo overtuigd dat hij Ferdinand’s fototoestel greep en hoogstpersoonlijk de Skylon Tower besloot te fotograferen. En zeg nu zelf: de prachtige skyline van Niagara Falls, compleet met helemaal links de Skylon Tower…hoe duidelijk wil je het hebben?
 
 
 
 
 
 
 In tegenstelling tot de vorige keer is het nu mogelijk om buiten over een rand om de CN-tower te lopen, maar vreemd genoeg bleek alleen ik dat echt supergaaf te vinden?!? Gisterenavond na afloop van het concert had ik al verteld dat me dat zo leuk leek en toen had ik er ineens een vader of zeven bij…
 
Met name dirigent Harold vond het een HEEL slecht idee en deed een beroep op de Hi5-mannen om ten koste van alles te voorkomen dat ik zo gek zou zijn om dat te gaan doen.
Geen idee of hij hoogstpersoonlijk contact heeft opgenomen met de Tower, feit is wel dat het lopen om de toren vandaag niet mogelijk was…. Nu waaide het best hard, dus ik kon me er wel iets bij voorstellen, maar het had toch wel echt leuk geweest… en dat voor maar $175,-- ….
De glazen vloer was er gelukkig nog wel en dus moest er even overheen gelopen worden....
 
 



 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
Het uitzicht bleef FANTASTISCH, naar boven, naar beneden, rondom...het maakte vandaag echt helemaal niet uit en dus bleven we gewoon volop genieten.
 
 

 
 
 
Inmiddels was het tijd voor lunch en dus op weg naar één van de grote food courts die hier in elk winkelcentrum wel te vinden is.
Elke Hi5-er heeft zo zijn eigen manier om deze Canada tour te beleven en die van Ferdinand gaat toch wel grotendeels door de lens van zijn camera. Toegegeven; het levert een enorm aantal buitengewoon fraaie plaatjes op, maar helaas heeft hij wel ernstig de neiging zich helemaal te verliezen in het onderwerp… Nu weten we dat inmiddels, dus is er altijd wel iemand die Ferdinand in de gaten houdt, maar vandaag ging het fout….helemaal fout….


Gefascineerd door een rij oranje taxi’s rende hij alle kanten op, want ja…dat moest toch worden vastgelegd. Geduldig achteromkijkend zagen we hem weer dartel onze kant op draven en dus konden we met een gerust hart naar beneden…dachten we.

Beneden bleek er een keur aan restaurantjes en iedereen kon kiezen waar hij trek in had. Als een soort wandelende portemonnee bleef ik in het midden terwijl iedereen zijn bestelling deed totdat Ferdinand aan de beurt was en het angstjagend stil bleef…. Waar was Ferdinand???

Henk besloot naar boven te gaan om te kijken of hij Ferdinand kon vinden maar dat was blijkbaar nog  niet zo eenvoudig. Toen Henk een half uur later nog niet terug was besloot Pieter naar boven te gaan zodat Henk kon komen lunchen, terwijl er ondertussen koortsachtig geprobeerd werd contact te krijgen met het verloren schaap… Maar ja, als het schaap zijn telefoon thuis laat liggen wordt dat wel wat lastig. Ook Paul besloot naar boven te gaan omdat 4 ogen volgens hem nu eenmaal meer zagen dan twee.


Net toen we rooksignalen aan het overwegen waren kwam Ferdinand, helemaal alleen de trap afgehuppeld, dus ja…waar waren Pieter en Paul nou weer?!?! Maar dat was allemaal in orde: Pieter wist waar Paul was en ging hem even halen zodat Ferdinand alvast kon gaan eten. Op zich klonk dat veelbelovend, totdat ook Pieter in z’n eentje de trap af kwam..kortom, het duurde even voordat we weer met z’n allen op weg konden. De mannen hadden wel zin in winkelen, tot afgrijzen van Henk die er zonder vrouwen dit keer genadig vanaf dacht te komen en dus stelde Paul voor terug te gaan naar de auto, om voor de onvermijdelijke spits Toronto uit te kunnen zijn. Onderweg zouden we dan stoppen bij één van de shopping malls en meteen ook boodschappen doen voor het avondeten, want de mannen zouden gaan koken! Nog even een laatste blik op de Tower en dan op naar de auto...

 

Maar zoals altijd zijn onze plannen er alleen om gewijzigd te worden en ook nu was het niet anders…al bij het verlaten van de parkeerplaats reden we de file in en dit keer was er geen ontkomen aan. En dus genoten we van een prachtige zonsondergang boven Lake Ontario en worstelden ons ondertussen door een behoorlijke stevige uitvoering van weer een Canadese file.
 
 
 
 
 
 
 
 

 
Paul besloot ons even bij de supermarkt af te gooien zodat we boodschappen konden doen, om ons vervolgens keurig thuis te brengen.
 
Daar aangekomen gingen de mannen aan het kokkerellen en binnen de kortste keren stond er een heerlijk maaltijd  van spaghetti met salade op tafel… Uiteraard hoorde daar een wijntje bij en dus werd er weer Canadese fles open getrokken, meenemen, zo hadden we allang besloten was echt geen optie..
 
Aan tafel werden Reynold en Cathy op de hoogte gebracht van onze avonturen eerder die dag en ook hun zoon Roger kwam nog even langs om het één en ander over vrijdagmorgen te vertellen. Op vrijdagmorgen gaat Hi5 namelijk terug naar school....
 
Na het eten werd de laptop op tafel gezet voor een dia-show van onze foto's tot nu toe en daar zitten, zo bleek al snel, een heel aantal mooie bij.....
                                                                            ...deze bijvoorbeeld...
 
 
Zoals gezegd: een groter verschil met ons vorige bezoek is niet denkbaar!