Het zal niemand verbazen dat het nog lang onrustig bleef,
maar het was zaterdag en dus konden we lekker uitslapen. Buiten werd er ondertussen hard aan ons uitzicht gewerkt en hoewel dat al zeker niet slecht was, krijg je nu helemaal het gevoel van een enorme weidsheid.
Cathy ziet het
inmiddels als persoonlijke missie om de overgewichtproblemen die door de
cd-verkoop op de terugvlucht zouden moeten zijn opgelost in stand te houden
door ons keer op keer te verwennen met haar kookkunsten… en zo werden we de wakker
van een heerlijke lucht van gebakken eieren, bacon, koffie en vers brood. De gezelligheid van gisterenavond werd moeiteloos opgepakt
en in de inmiddels vertrouwde mix van Engels en Nederlands was het gezellig
ontbijten.
Het concert van vandaag was in de Knox Presbyterian Church in
Woodstock, een half uurtje rijden, dus was er tijd voor een rustig middagje
‘doe waar je zin in hebt’. Er moest uiteraard wel weer even gespeeld worden,
zodat we het programma van vanavond konden opstellen. Bovendien moest de vaat
worden gedaan, want we hadden Cathy laten beloven dat ze dat echt niet zelf zou
doen en dus pakte Ferdinand vol goede moed de kwast en stortte zich op de
wijnglazen… Laten we zeggen dat als scherven inderdaad geluk brengen we
voorlopig weer even goed zitten. Gelukkig trok Cathy, enorm onder de indruk van
zoveel Hollandse Hulpvaardigheid, zich van deze verwoesting van haar glaswerk niets aan...
Vervolgens moesten er boodschappen worden gedaan, en met
Pieter, naar eigen zeggen als packdonkey(?!)? gingen Cathy en ik op pad,
terwijl Henk, Frank en Ferdinand thuisbleven in afwachting van het interview
met Ton Kolmeier van de WOS, die, zoals bij elke Hi-5 trip even persoonlijk
wilde horen hoe het ons zoal verging...
Ditmaal was er voorafgaand aan het concert geen soep met broodjes en dus zouden we thuis een biefstukje eten. De meeste van ons hebben voor een concert het liefst iets licht en luchtigs en biefstuk klonk niet echt zwaar, dus 'steak it was'… Nu weten we inmiddels dat Cathy haar kookkunsten heel serieus neemt, maar toen ze met een bord vol steaks naar buiten stormde was er ineens toch wat twijfel…. volledig onterecht uiteraard, want een steak is pas een steak als hij van de barbecue komt, aldus onze kookster.
Omdat we niet echt veel tijd zouden hebben om ons te
verkleden zat iedereen inmiddels keurig in pak aan tafel en dat bleek maar goed
ook want het zou volledig ongepast zijn geweest als we in ons gewone kloffie aan
een steak als deze zouden zijn begonnen. Zelden hebben we zulke heerlijke steaks
gegeten, daar waren we het heel snel over eens, maar ook het formaat was iets
dat we ons nog wel even zullen herinneren!
Canadese koeien zijn blijkbaar heel anders ingedeeld dan
Hollandse, want biefstukken van dit formaat zijn we in Nederland nog nooit
tegengekomen…. Of dat nou aan de slagers of aan de koeien ligt blijft de vraag,
feit is dat deze steak met stip binnenkwam in onze steak top twee.. Alleen Henk’s
biefstuk in St. Petersburg kon hier naar zijn zeggen aan tippen.
De kerk in Woodstock was snel gevonden en was ook aan de
binnenkant behoorlijk indrukwekkend. Helaas bleek de akoestiek een heel ander
verhaal en al bij de eerste noot werd duidelijk dat het vanavond hard werken
zou worden. Om het de zingende mannen iets makkelijker te maken besloten we
naar beneden te verhuizen zodat er op het podium meer ruimte beschikbaar was.
De mannen waren er blij mee, wij niet bepaald, maar goed, we zouden wel zien.
Ten opzichte van gisteren hadden we Summertime en I got
Rythm ingeruild voor The Sound of Musicals, maar ook vandaag sloten we af met
Sleigh Ride, compleet met onze Canadese sjaals. In een poging alvast wat
kerstsfeer te creëren zodat onze kerstcd zichzelf zou verkopen begon Henk een
prachtig verhaal over zitten onder een Christmastree en het roosteren van kastanjes
in een open vuur. Althans, dat was ongetwijfeld zijn bedoeling, maar op de één
of andere manier klonk zijn “roasting chest… nuts… in ieder geval voor de Hi5-ers uitermate pijnlijk!?!
Volgens dirigent Harold moest het publiek vooral ontzettend lachen om de totale verbijstering op de overige Hi5-gezichten, gevolgd door de inmiddels welbekende duik achter de lessenaar in een poging opkomende lachbuien te verhullen... Maar de boodschap was ook vanavond weer duidelijk en met speciale dank aan Henk's visualiserend vermogen werden er weer flink wat CD’s
verkocht.
Na afloop van het concert gingen we eerst nog even op zoek
naar een Tim Horton’s, goede gewoontes moet je tenslotte in stand houden.Thuis
aangekomen hadden we volop de gelegenheid om de komende concerten van Hi5 door
te nemen, iets dat de nodige stof tot discussie gaf. Ondertussen werd het
weblog bijgewerkt en de foto’s geplaatst en tegen de tijd dat ook de laatste
Hi5-er in bed kroop waren we in Nederland live te beluisteren op de WOS. Nu
hebben we over aandacht in de pers sowieso niet te klagen, maar in ons geval
gaat “er luistert geen hond naar” in ieder geval niet op...
....."Huh?!?!....hoor ik nu het baasje op de WOS???"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten